( برگرفته از بلندی های بادگیر اثر امیلی برونته )
1.
در ﻣﯿﺎن ( ﮔﻮرھﺎ ) ﺷﺎن درﻧﮓ ﮐﺮدم
زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﻲ آزار
و ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﮕﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ
ﮐﻪ ﻻﺑﻼي ﺑﺮگ و ﭘﻮﻧﻪ ھﺎي ﺑﯿﺸﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزدﻧﺪ
و ﺑﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﮐﻮھﻲ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ
و ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻼﻳﻢ ﮔﻮش دادم ﮐﻪ ﻻي ﻋﻠﻔﮫﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﮐﺸﯿﺪ
و در ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪم ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ
ھﺮﮔﺰ ﮐﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺎ آرام ﺑﯿﺎﻧﺪﻳﺸﺪ ﺑﺮاي ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺧﺎک آرام .
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
<-CategoryName->
:: برچسبها:
<-TagName->